Punktem wyjścia są wizerunki ciała Chrystusa zaczerpnięte z malarstwa: Pieta z Awinionu (przypisywana Enguerrandowi Quartonowi), Pieta (Williama Adolphe Bouguereau) oraz Złożenie do grobu (Michała Anioła). To gra pomiędzy metafizyką a cielesnością – przedstawienia zostały zredukowane do linii odwzorowującej kontur ciała i budowane przez światło, które go dematerializuje. Praca odwołuje się do greckiej legendy o początkach malarstwa, dotyczącej sceny pożegnania, w której dziewczyna obrysowała cień ukochanego, aby „zachować ciało w obrazie jego cienia” (Belting, 2007). To wypełnianie konturu znaczeniem, które w obecnej pracy daje kilka możliwości interpretacji. Oprócz odwołań do historycznych dzieł sztuki, czy obrazów religijnych (i pamięci zbiorowej), może również przywodzić na myśl współczesne odniesienia do ciała – od neonowych oznaczeń domów publicznych aż do policyjnych obrysów zwłok. Symboliczne wykorzystanie światła ma w zamierzeniu sprzyjać refleksji, rozwijaniu duchowości oraz indywidualnemu poszukiwaniu wiary.
