Działania w Pracowni Fotografii w Kontekstach ogniskują się wokół twórczych możliwości różnych form rejestracji obrazu i ich funkcjonowania w dzisiejszych technologiach komunikacyjnych. Technika fotografii traktowana jest jako punkt wyjścia do eksperymentu, pracy nad indywidualnymi rozwiązaniami formalnymi, strukturalnymi i znaczeniowymi rejestracji. Równoległym obszarem działań i analizy jest post-internetowa kondycja sztuki i komunikacji. Dominacja reguł cyberprzestrzeni wypracowuje dziś szereg odmiennych sposobów obrazowania, uwalniając stopniowo sztukę od medialnego determinizmu.

# Zadajemy stare pytania, starając się znaleźć nowe odpowiedzi. Co widzimy, gdy patrzymy na fotografię? Jak materializować / mitologizować postmedialną rzeczywistość?
# Szukamy nowych pytań w działaniu. Zaopatrujemy cybersferę w obrazy i wydobywamy z niej (czy to magiczna sztuczka?) nową materialność
# Uczymy się praktyki koncentracji uwagi i porządkowania znaczeń na styku wielu rzeczywistości.

Activities at the Photography in Contexts Studio focuses on the creative possibilities of various forms of image recording and their functioning in today’s communication technologies. The photography technique is treated as a starting point for the experiment, working on individual formal, structural and semantic solutions. Parallel to the area of activities and analysis is the post-internet condition of art and communication. Dominance of cyberspace rules develops a number of different ways of imaging, gradually releasing art from media determinism.

# We ask old questions, trying to find new answers. What do we see when we look at a photograph? How to materialize / mythologize postmedial reality?
# We are looking for new questions in action. We supply the cybersphere in images and extract it (is it a magic trick?) the new materiality.
# We learn the practice of focusing attention and ordering the meaning at the touch of many realities.

Artyści:

Ida Derczyńska
Mateusz Janik
Maja Korczyńska
Lena Peplińska
Jakub Rudzik
Daniela Weiss
Klara Woźniak

Za punkt wyjścia przy tworzeniu prac na wystawę przyjęliśmy „robienie nic”. Musieliśmy jednak stworzyć coś, co ma swoją materialność, powstały więc dzieła w różny sposób nawiązujące do „niczego”. Każde z nas odmiennie rozumie swoją rolę w takim procesie. Niektóre prace powstały przy minimalnej interwencji ze strony artystów i artystek – ograniczała się ona do rejestracji napotkanych zjawisk, lub uformowania znalezionych materiałów w sposób przystający do idei. Inne opowiadają z kolei o robieniu niczego, potencjale czasu, w którym jesteśmy nieaktywni. Niektóre przywołują wrażenia towarzyszące przebywaniu w dostępnym tylko we własnych myślach, utopijnym miejscu.

Z uwagi na subtelną naturę prac i relacji w nich zachodzących zachęcamy do bycia z nimi blisko – dotykania, słuchania, chodzenia i przyglądania się. Takie założenie towarzyszyło nam przy ich tworzeniu, gdy nadawaliśmy głębsze sensy pozornie nieistotnym sytuacjom.

Proponujemy korzystać z rzeczy i gestów wydobytych z codzienności w taki sposób, by móc zagłębić się w to, co skrywają. To co robimy z nimi na co dzień skutecznie przesłania ich ważność. Róbmy zatem “nic”, by doprowadzić do czegoś. Jak to zrobić? Możliwe, że sami nie wiemy, ale czasem się udaje.

Dzielimy się kilkoma instrukcjami:
– ogłoś przerwę w pracy
– roznieś popiół
– spróbuj uzyskać wodę z powietrza
– wybierz się na wycieczkę szlakiem przystanków tramwajowych
– pozwól słowom powiewać na wietrze
– spójrz, jak nic-nie-robią inni i powiedz, co o tym myślisz
– przejrzyj memy i daj losowi zrobić swoje!
Pamiętaj, że równie dobrze zrobienie czegoś może doprowadzić Cię do niczego. Ale o tym już było.

Dokumentacja: Zachar Szerstobitow

Wystawa w galerii Obrońców Stalingradu 17

artystki/artyści/studentki/studenci Katedry Fotografii UAP:
Mateusz Banaszak, Agnieszka Gabara, Michał Jaszkowski, Paweł Masin, NganWa Ao, Magda Pacek, Zuzanna Piekoszewska, Jadwiga Subczyńska

kuratorka: Agnieszka Antkowiak

Hands up, who want’s to die?!

(I wanna be with you, gotta be with you, gotta be with you)

Yeah obviously we know what it is, innit
Like, but that’s your ting, innit
It’s valid, it’s real
They just don’t understand it
And that’s not your fault – it’s their fault
For not being on your level, get me?

Babyfather

Wystawa stanowi zbiór wyobrażeń końca świata i jego alternatywnych istnień. Młodzi artyści zastanawiają się nad wpływem człowieka na środowisko naturalne, alteracji powodowanych jego działalnością i niejednokrotnie sprzężeniem zwrotnym. Badają wzajemne wpływy różnych podmiotów nie traktując żadnego z nich jako jedynego i dominującego. Wpływ technologii na kondycje człowieka wciąż pozostaje zagadkowym, nie do końca naukowo przebadanym polem. Nie umyka to również uwadze młodych artystów, którzy z dużą ciekawością analizują te zależności. Granice, które kiedyś były dla nas klarowne, dziś rozmywają się w mariażu prawdy, fikcji i wirtualności.

Praca adaptuje tytułową rolę społeczną jako strategię artystyczną. Analizie poddany został system artystyczny, mitologizacja artysty oraz rola instytucji w świecie sztuki.  W skład pracy wchodzi film dokumentalny, magazyn, performance i wideo-performance. Przy ich pomocy autorka kreuję swoją sylwetkę wybitnej artystki oraz rozważa wpływ schematów środowiska artystycznego na postawę i kondycję debiutujących twórców.

Interaktywna instalacja wystawiona w piwnicy, składająca się ze stojaka na płyty CD z 77 teoriami spiskowymi wydrukowanymi na 77 planszach piankowych, które razem tworzą kształt góry lodowej, 77 strzałek z pleksiglasu i 77 stron internetowych zawierających linki do stron z teoriami spiskowymi. Na podstawie mema The Chart of Truth.

Użytkownik poprzez interakcję z pracą zostaje zaangażowany w trzyetapowy proces, symulujący indoktrynację cyfrową paranoją. Teorie spiskowe, jako apofeniczne powiązania między jednostkami informacji, są symptomem dla epoki post-prawdy. Memy, wykorzystywane do przekazywania idei w sieciowej komunikacji, kolektywizują zbiorowe fantazje, a te fantazje wyznaczają patologiczne granice codzienności.

Think of a number from 1 to 77 naśladuje mechanizmy zagłębiania się w path down the rabbit hole (ścieżkę do króliczej nory) w przestrzeniach sieci. Wybór jednego z 77 hiperłączy pozwala na otrzymanie dostępu do jednej z prawd. Istotnym aspektem wtajemniczenia w teorię spiskową jest personalizacja doświadczenia – uczestnik odczytuje przypisany numer samotnie na własnym urządzeniu, a szansa na to, że ktoś inny ma ten sam, jest nikła. Mimo zróżnicowania treści, wszyscy wspólnie budują ekologię informacyjną. Strona internetowa pozostaje w historii przeglądania po dokonaniu interakcji, co daje możliwość przejścia do strony źródłowej lub rezygnacji z dalszego zaangażowania, tym samym kończąc cykl życia patogenu.

Funkcjonujemy w świecie „czarnych skrzynek” – obiektów, których podstawowe funkcje wydają się nam znane, jednakże ich składowe, już na najprostszej, fizycznej płaszczyźnie stanowi  wielki obszar niedopowiedzeń, podatny na działanie uogólnień, uproszczeń, czy myślenia magicznego. Jednocześnie sposób projektowania współczesnych urządzeń zmierza w kierunku nadawania im coraz większej responsywności, nacechowanej ciepłymi, ludzkimi, czy też zwierzęcymi cechami. Składowa nieświadomości rzeczywistego działania systemów komputerowych i designu napawającego obiekty technologiczne doza żywotności efektuje w podświadomych technoanimistycznych postawach ich użytkowników. Nie trzeba być technopoganką, żeby traktować technologię w sposób uduchowiony, zwłaszcza w czasach, kiedy projektowanie usług technologicznych jest coraz ściślej związane z kreowaniem intymnej relacji użytkownika z interfejsem. W akcie komunikacji aktorzy w postaci urządzeń zrównują się rolą z człowiekiem, realizując teorię-aktora sieci Latoura. Czujemy podekscytowanie gdy ten twór, zbitek kodu, frankenstein którego zadaniem jest imitowanie ludzkich sieci neuronowych przemówi do nas na wpół ludzkim głosem, czy współczucie gdy roomba niezgrabnie utknie pod kanapą.  To rozwój technologiczny buduje naszą ściślejszą relację z przedmiotami, mocniejszą i bardziej absorbującą niż kiedykolwiek wcześniej.

W zachodnich kulturach uważamy się za coraz bardziej racjonalnych, coraz mniej duchowych w znaczeniu przywiązania do konkretnej religii. Na kultury praktykujące animistyczne obrzędy patrzymy z wyższością, bo my z tego “wyrośliśmy”, wiemy że dany obiekt nie posiada w sobie żadnego skrytego bóstwa, żadnej duszy. Tymczasem to “racjonalizujące” się społeczeństwo odznacza się paradoksalnie coraz bardziej eskalujący formami animizmu, tym razem idąc o krok dalej – dążąc do uczynienia obiektów ze swojego otoczenia realnie żywymi.

Niepokój żyje w nas od poczęcia, rządzi nami, osłabia i jednocześnie nas chroni. Mówił o nim Sokrates, badał go Freud, pisał o nim Dante, malował Goya. Na etat zatrudnili go politycy oraz lobbyści. Nauka dzieli go na części pierwsze, selekcjonuje i diagnozuje: strach, obawa, trwoga, panika, fobia, lęk. Każde trochę inne, ale płodne w skutki: od walki po unik i ucieczkę.

Susan Sontag pisała o tym, że fotografia chroni od lęku, jednocześnie stanowiąc narzędzie władzy. I tak, jak biopolityka manipuluje poczuciem zagrożenia, kultura, która powstała w odpowiedzi na strach, jest też jego generatorem. „Nieokreślony niepokój” Antoniego Kepińskiego w „płynnej nowoczesności” Zygmunta Baumana wypełnia pustkę nieznanego niebezpieczeństwa wyimaginowanymi obrazami.

Wychodząc od zagadnień wzbudzających we współczesnym świecie strach (kryzys finansowy, choroby i pandemie, klimatyczna zagłada, Inny / ruch uchodźczy, mniejszości, odmienności, głód, słabość i śmierć) chciałabym powiedzieć coś o nas dla samej siebie. Aby oswoić paraliżujący mnie lęk i tak samo rozmyć ów niepokój w Tobie. I w Innym – takim samym lub różnym, w roślinie, zwierzęciu i człowieku.

Praca jest częścią dyplomu licencjackiego przygotowywanego pod okiem prof. Piotra Wołyńskiego i dr. Michała Bugalskiego na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

Anxiety lives in us from our conception, ruling, weakening and protecting us at the same time. It was a topic of Socrates’ talks, Freud’s studies, Dante’s writings and Goya’s paintings. Full-time employment was given to it by politicians and lobbyists. Science divides it into (first) parts, selects and diagnoses: fear, anxiety, awe, panic, phobia, dread. Each of them is slightly different, but fruitful: from combat to dodging and escaping.

Susan Sontag wrote that photography protects from fear, while being an instrument of power. And just as biopolitics manipulates the sense of threat, the culture that arises in response to fear is also its generator. Antoni Kepiński’s „undefined anxiety” in Zygmunt Bauman’s „liquid modernity” fills the void of unknown danger with imaginary scenes.

Starting from the issues that arouse fear in the contemporary world (financial crisis, diseases and pandemics, climatic destruction, Other / refugee movement, minorities, differences, hunger, weakness and death), I would like to say something about us for myself. To tame the fear that paralyzes me and also to blur this anxiety in you. And in the Other – the same or different, in plants, animals and humans.

The work is part of the bachelor’s diploma prepared under the supervision of Prof. Piotr Wołyński and Dr. Michał Bugalski at the Faculty of Photography of the University of Arts in Poznań.