Pracownia NeoFotografii utrzymana jest w charakterze intermedialnym. Specyfika programu nauczania to łączenie obrazu fotograficznego z innymi formami wyrazu artystycznego (mediami), m.in. takimi jak rysunek, formy przestrzenne, video, grafika, rzeźba, malarstwo, design. Celem zajęć jest swobodne posługiwanie się medium fotografii jako współczesnym językiem twórczości artystyczno-projektowej jak i twórcze przekraczanie i poszerzanie – w sensie technicznym, estetycznym i artystycznym, tradycyjnych sposobów pojmowania i realizacji obrazów fotograficznych.
Aktualne, ogólne zagadnienia tworzące program Pracowni to relacje obrazu i przedmiotu, obrazu i tekstu, antropologia i semantyka obrazów, archetypy i symbole we współczesnej kulturze, pamięć
i podświadomość: indywidualna i zbiorowa, poezja jako sprzeciw, inne kultury, jako źródło inspiracji, twórcze aspekty relacji tradycji i współczesności, „Trzecia Rzeczywistość” (hybryda realności
z wirtualnością), indywidualność a zbiorowość w kulturze płynności, przemoc obrazów w pop kulturze, reinwencja przedmiotu.
Charakter Pracowni i poruszane zagadnienia oparte są na rozumieniu fotografii jako silnego związania z szeroko pojętą rzeczywistością. Obraz fotograficzny traktowany jest jako „sprawozdanie z obecności” i zapis zawiązania relacji ze światem.