Konferencja Naukowego Towarzystwa Fotografii
Akademickie przestrzenie fotografii
Termin: 21-22.10.2019 (poniedziałek-wtorek)
Termin nadsyłania abstraktów – przedłużony do 15.07
W bieżącym roku przypada jubileusz 100-lecia zinstytucjonalizowanego systemu nauczania fotografii w Polsce w systemie szkolnictwa wyższego. Pierwszą jednostką o niebagatelnych zasługach dla rozwoju fotografii, zarówno w obszarze artystycznym jak i teoretycznego namysłu nad nią, był prowadzony przez Jana Bułhaka Zakład Fotografii Artystycznej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie, działający w latach 1919-1939. Drugim w Polsce ośrodkiem kształcącym fotografów w systemie szkolnictwa wyższego był Lwów. W 1921 roku na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej został utworzony Instytut Fotografii, kierowany najpierw przez Henryka Mikolascha, następnie Witolda Romera. Trzecią wreszcie instytucją kształcącą w zakresie fotografii była Pracownia Fotografii przy Katedrze Archeologii Klasycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, prowadzona przez Józefa Świtkowskiego od 1921 roku. Choć wymienione trzy jednostki stanowiły kluczowe dla rozwoju polskiej fotografii zaplecze artystyczne i naukowe to należy odnotować, że w tym samym roku co w Wilnie również w poznańskiej Szkole Sztuk Zdobniczych otwarto wydział fotografii, którym kierował Bronisław Preibisz. Wydział ten wprawdzie istniał zaledwie do 1921 roku, a Szkoła Sztuk Zdobniczych była jednostką kształcącą na poziomie średnim, jednak dzisiaj jej tradycja jest kontynuowana w Katedrze Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Przedwojenny system nie został odtworzony w okresie PRL-u. Fotografia była wieloaspektowo wykorzystywana w różnych jednostkach naukowych, lecz nie można mówić w tym okresie o istnieniu szkolnictwa artystycznego w jej zakresie. Wobec braku ciągłości szkolnictwa wyższego w dobie PRL-u, rolę kształcenia kadr przejmowały takie organizacje jak Związek Artystów Fotografików, Polskie Towarzystwo Fotograficzne, a także czasopisma, muzea, galerie i dobrze prosperujący ówcześnie ruch sympozjalny. Niebagatelną rolę odegrała również działalność krytyków nierzadko operujących modelem krytyki postulatywnej, której celem było kształtowanie odpowiednich postaw. Ostatecznie słabości okresu powojennego zostały przełamane po 1989 roku, nastąpiła szeroka restytucja szkolnictwa artystycznego w zakresie fotografii zarówno w szkolnictwie publicznym jak i prywatnym. Jednocześnie nastąpiło ożywienie w obrębie akademickich badań nad teorią i historia fotografii, które są obecnie podejmowane przez przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych.
Celem obrad będzie wzbudzenie refleksji nad tytułowymi „akademickimi przestrzeniami fotografii”, które wyznaczały i wyznaczają modele praktykowania fotografii, teoretycznego namysłu i dydaktycznej metodyki. Jeżeli niegdyś Rosalind Krauss pytała o „dyskursywne przestrzenie fotografii”, determinujące odbiór fotograficznych obrazów, to dziś chcemy się krytycznie przyjrzeć szeroko rozumianej, akademickiej instytucji, która dyscyplinuje, klasyfikuje fotografię, a także staje się generatorem nowych zjawisk.
INFORMATOR SYMPOZUJM (PDF)
